เฟมินิสต์ อาร์ต
สตรีนิยม
Feminist Art
กลางคริสต์ทศวรรษ 1960
ศิลปินหญิงอย่าง เฮเล็น แฟรงเค็นเธเลอร์ (Helen Frankenthaler) เกรซ ฮาร์ติแกน (Grace Hartigan) และ บริดเจ็ท ไรลีย์ (Bridget Riley) ได้รับการยอมรับและมีชื่อเสียงในระหว่างคริสต์ทศวรรษ 1950 และต้นคริสต์ทศวรรษ 1960 แม้ว่าพวกเขาเหล่านั้นจะเป็นผู้หญิง แต่เนื้อหานั้นไม่เกี่ยวกับความเป็นผู้หญิง จนกระทั่งปลายคริสต์ทศวรรษ 1960 ศิลปินหญิงเกือบทั้งหมดได้ร่วมกันต่อสู้กับวงการศิลปะที่ผู้ชายครอบงำ
เฟมินิสต์ (Feminist) วิเคราะห์ว่า “ระบบ” ของศิลปะและประวัติศาสตร์ศิลปะนั้นถูก “ความเป็นสถาบัน” กดขี่ทางเพศเช่นเดียวกับสังคมโดยรวม เฟมินิสต์ ใช้กลยุทธ์แบบเดียวกับกลุ่มที่โดนจำกัดสิทธิ์กลุ่มอื่นๆ เช่น พวกชนกลุ่มน้อยทางชาติพันธุ์ กลุ่มเลสเบี้ยน เกย์ พวกเขาเหล่านี้ทำการทบทวนศึกษาและตีความประวัติศาสตร์แบบใหม่ สิ่งที่นักทฤษฎี เฟมินิสต์ สนใจเป็นพิเศษ คือ การถูกกีดกันทางประวัติศาสตร์โดยศิลปะชั้นสูง
เกิดความสนใจในศิลปหัตถกรรมที่ถูกทอดทิ้งให้อยู่ล่างสุดของการจัดลำดับความสำคัญ เช่น ผ้าปะ (quilts) พรมเปอร์เชี่ยน ผ้านาวาโฮ (Navajos blanket) ซึ่งนำไปสู่กระแสศิลปะแบบ แพ็ทเทิร์น แอนด์ เด็คโคเรชัน (Pattern and Decoration) ในกลางคริสต์ทศวรรษ 1970
ในปี 1969 ศิลปะแบบ เฟมินิสต์ เริ่มเกิดขึ้น ประเด็น เฟมินิสต์ ก็ถูกหยิบยกขึ้น ในปีนี้เองได้เกิดกลุ่มวอร์ (WAR: Women Artists in Revolution) เป็นกลุ่มอาร์ต เวิร์คเกอร์ โคโอลิชัน (Art Workers Coolition) ซึ่งเป็นพวกนิวยอร์คและเดอะ เฟมินิสต์ อาร์ต โปรแกรม (The Feminist Art Program) นำโดย จูดี้ ชิคาโก (Judy Chicago) ที่มหาวิทยาลัย เมืองแคลิฟอร์เนีย (California State University) ที่เฟรสโน (Fresno)
สถาบันทาง เฟมินิสต์ เกิดขึ้นอย่างรวดเร็วที่นิวยอร์ค ลอสแองเจลิส แคลิฟอร์เนีย และลอนดอนรวมไปถึงแกลเลอรีต่างๆ เช่น เอ.ไอ.อาร์ (A.I.R.) โซโห (Soho zo) เดอะ วูแมนส์ บิลด์ดิ้ง (The Woman?s Building) วูแมนสเปซ (Womanspace) หนังสือ เช่น วูแมน แอนด์ อาร์ต (Woman and Art) เฟมินิสต์ อาร์ต เจอนอล (Feminist Art Journal) ฮีเรสซี่ส์ (Heresies) และนิทรรศการอย่างวูแมน เฮ้าส์ (Woman House) และ วูแมน พาวเวอร์ (Woman Power)
ตลอดคริสต์ทศวรรษ 1970 ความหมายของศิลปะแบบ เฟมินิสต์ และบทบาทที่มีเรื่องการเมืองและจิตวิญญาณได้รับการสร้างสรรค์ขึ้นจากนักวิจารณ์อย่าง ลูซี ลิพพาร์ท (Lucy Lippart) และ มอยรา รอธ (Moira Roth) จนถึงปลายคริสต์ทศวรรษ 1970 กลุ่มเหล่านี้ได้ทำการสร้างโครงสร้างทางสังคมใหม่ แมรี เบ็ธ เอเด็ลสัน ทำผลงานชื่อ Memorials to the 9,000,000 Women Burned as Witches in the Christian Era เกี่ยวกับผู้หญิงเก้าล้านคนในยุคคริสเตียนที่ถูกเผาทั้งเป็นในข้อหาเป็นแม่มด
ซูซานน์ เลซีย์ (Suzanne Lacy) และ เลสลี ลาโบว์วิทซ์ (Leslie Labowwitz) In Mourning and in Rage เป็นงานชุดเกี่ยวกับความรุนแรงต่อผู้หญิงในช่วงเวลาที่มีกรณี “ฮิลไซด์ สแตรงเจอร์ เรพ” (Hillside Stranger rape) ซึ่งเป็นคดีข่มขืนและฆาตกรรมในลอสแองเจลลิส
ในคริสต์ทศวรรษ 1980 เฟมินิสต์ หันมาทำงาน คอนเซ็ปชวล (Conceptual) และวิพากษ์วิจารณ์คน ที่ได้รับการยอมรับอย่างมากตั้งแต่คริสต์ทศวรรษ 1980 ก็คือ ซินดี้ เซอร์แมน (Cindy Sherman) เป็นงานภาพถ่ายที่สืบค้นเกี่ยวกับตัวตนในวัฒนธรรมและบทบาทในสังคม และอีกคนคือ บาร์บารา ครูเกอร์ (Barbara Kruger) โดยใช้งานกราฟฟิคแบบโฆษณา
เฟมินิสต์ จะทำในสิ่งที่ตรงกันข้ามกับ โมเดิร์นนิสม์ (Modernism) ที่เน้นความบริสุทธิ์และความพิเศษเฉพาะ เฟมินิสต์ เรียกร้องและทำให้เกิดการขยายขอบเขตทางศิลปะ เฟมินิสต์ ใช้ทั้งวิธีแบบเล่าเรื่อง (narrative) เขียนประวัติศาสตร์ของตัวเอง ใช้การตกแต่ง ประดับประดา ใช้หัตถกรรม คราฟท์ แอส อาร์ต (Crafts-As-Art) และพ็อพพูลาร์ คัลเจอร์ (popular culture) ซึ่งช่วยกระตุ้นการพัฒนาของ โพสต์โมเดิร์นนิสม์ (Postmodernism)
ศิลปิน: เอลีนอร์ แอนทิน (Eleanor Antin), จูดิธ แบร์รี (Judith Barry), ลินดา เบนกลิส (Lynda Benglis), เฮเล็น แช็ดวิค (Helen Chadwick), จูดี้ ชิคาโก (Judy Chicago), จูดี้ เดเตอร์ (Judy Dater), แมร์รี เบ็ธ อีเดลสัน (Marry Beth Edelson), โรส อิงลิช (Rose English), เฟมินิสต์ อาร์ต เวิร์คเกอรส์ (Femiinist Art Workers), คาเร็น ฟินเลย์ (Karen Finley), ฮาร์โมนี แฮมมอนด์ (Harmony Hammond), ลินน์ เฮิรช์แมน (Lynn Hershman), รีเบคกา ฮอร์น (Rebecca Horn), โจน โจนาส (Joan Jonas), แมรี เคลลี (Mary Kelly), ซิลเวีย โคลโบวสกี้ (Silvia Kolbowski), บาร์บารา ครูเกอร์ (Barbara Kruger), เลสลี ลาโบว์วิทซ์ (Leslie Labowwitz), ซูซานน์ เลซีย์ (Suzanne Lacy), เชอร์รี เลอวีน (Sherrie Levine), ฮัง ลิน (Hung Lin), อานา เมนเดียตา (Ana Mendieta), เมเรอดิธ มองค์ (Meredith Monk), ลินดา มอนตาโน (Linda Montano), แอนน์ นอกเกิล (Anne Noggle), ดอนนา ลี ฟิลิปส์ (Donna Lee-Philips), อีวอน เรเนอร์ (Yvonne Rainer), มาร์ธา รอสเลอร์ (Martha Rosler), เฟธ ริงโกลด์ (Faith Ringgold), อูลริค โรเซ็นแบ็ค (Ulrike Rosenbach), มิเรียม ชาปิโร (Miriam Schapiro), คาโรลี ชนีมานน์ (Carolee Schneemann), ซินดี้ เชอร์แมน (Cindy Sherman), บาร์บารา สมิธ (Barbara Smith), แนนซี สปีโร่ (Nancy Spero), เมย์ สตีเวนส์ (May Stevens), โรสมารี ทรอคเคิล (Rosemarie Trockel), ฮานนาห์ วิลเก้ (Hannah Wilke), ซู วิลเลียมส์ (Sue Williams), ซิลเวีย ซิราเน็ค (Sylvia Ziran)